Ağıtlarım-1 Şiiri - Aydın Aktay

Hayallerimizde renkli duran bir dünyamız vardır. En sıkıntılı zamanlarda onu düşleriz. Sevgiler ürkütünce bizi, ve biz ürkütünce sevgilerimizi, kaçar birden kaybederiz onu, tek tek renklerinin solduğunu görürüz onun o zaman.

O zaman, vazgeçeriz çocuk olmaktan. Uçurtmalar, oyuncaklar, yıldızlar ve çiçekler… anlamını yitirir, büyürüz. Büyüdüğümüz dünyamızda:

“Dünya sevgilinin yüzündeydi ama birden boşalıverdi Kavranmaz artık dünya, dışardan, şimdi.” Deriz, Rilke gibi.

Böyle zamanlarda geceler, yıldızlar, günler birbirine benzer. Ağaçlar kuşlar aynıdır. Şarkılar aynı şeyi söyler. Güneşi Ayı fark etmeyiz, 'Neşe…' '-Ne tuhaf şey? ' Deriz.

Artık, Sancılı bir hayat yaşamaktır bize düşen, yaşarız sessiz, yalnız ve kederlice…

“Derenin ne tatlı ezgileri,
ne de sallanması ağaçların ileri geri,
toz ve kent uzaklarda yine ve yorarlar beni öylesine
orman yaban, dünya geniş ve açık…
yüreğimse büyük ve parlak,
dinlendirir solgun yalnızlık
başımı kucağında tutarak.” Deriz, Rilke gibi.

Böylesi şiirler doldurur hayatımızı ve hüzünlü şarkılar… Yine yalnızlık düşer bize…
'Seçeriz öyle yollar,
ayak basmadığı kimsenin,
Solmuş akşam çimenlerinde ve uzak.' Rilke gibi..

Tüm yakınlarla uzak durmak, tüm dostlarla vedalaşmak zamanıdır böyle zamanlar.

Biz, ürkünce sevgilerden ve ürkütünce sevgiler bizi; bir cümle yankılanır içimizde:
“-Gel, ey dost…”
Ölüm, uzak, veda, yalnızlık kelimeleriyle dostluk kurarız.
Renkli dünyalarımızın rengarenk çiçekleri solar, karanlık bir gece düşlemeye başlarız. 'Umut…', 'ne tuhaf şey, deriz.',

“Ayna ayna de bana, söyle bana dolunay,
hafıza mı, ölüm mü? Hangisi daha kolay? ” Deriz, Çobanoğlu gibi ve ölürüz.
“Dost, yalnızlık” için.