Odamızın orta yerinde,
çamaşır leheninde,
kirlerimizi çitilerdin anne.
Bir yandan radyo dinler,
çamaşırlarımızı çitilerdin,
yavruların:
Birden yüzlerce güvercin havalanır gibi,
Bir ürperti sarstı benliğimi.
Sensiz öyle çok kimsesizim ki,
Ne olur ürkütme güvercinlerimi…
bırak eşelesinler, kurlasınlar ümitlerimi.
Kar taneleri uçuşuyor rüzgârda,
Efil efil serpiştiriyor tipi.
Düşer düşmez eriyor her damla.
Fakat böyle devam ederse inatla;
Yine perde diyecek beyaz.
Güneş:
saçlarını tarıyordu dağların,
Ben:
yolları içime dolamaya hazırlanıyordum.
Öyle güzel uyuyordun ki;
öpmeye kıyamadım.
Ah yine
Sus pus olmuş yürekler.
Sisli puslu şimdi ufuklar.
Yarınlar karanlık,
Yarınlar ah kapkaranlık.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!