Henüz adı konulamamış Şiiri - Cengiz Kargün

Eller kelepçe, parmak şakaklarda.
Bir gölgenin altında uyuştu başım.
Akıl, deli gömleği kalem ucunda.
Ağlayanlar zaptını, tutacakmışım.

Düşmüş ve yitmişler biraz uzakta.
Ben yağmurların islattığı taşım.
Güzellik düşmüş keskin kavşakta.
Kimden eksilmiş, bulacakmışım.

Bir adam gördüm dizi göğsünde.
Çekin beni yokluğa hissiz duvarlar.
Ateş gibi yağmurlar başım üstünde.
Siyah gözlerinde, kayboluşlar var.

İdrak buğulandı, iflas eşiğinde.
Yağmura öykünüş su misali yaşım.
İçimi kemiren nurmuş göklerde.
Nereden gelmişler ? Anlamamışım.

İntihar melekleri bin bir vesvese.
Başkaldır, geldiler, yaklaştı ölüm.
Yarıncık bir çukur, gaiplere gebe.
Perdeler ipince ardında zulüm.

Nur, nardan da beter kalbe düşeli.
Parmak uçlarımda sonsuz uçurumlar.
Aşk kıyl-ü kal imiş demek, besbelli.
Uzak diyarlarda uzun yakarışlar.

Geceler, geceler benim düşmanım.
Var olmamış eşyalar bende gizlenir.
Bir yaratılmış bebek, ona aşığım.
Elleri çok soğuk, nerde kim bilir.

Geceye öykünmeler, elde bir kalem
İhtiyar bir gülün, solmuş dikenleri
Geçmişe ağıtlar, kalburüstü çilem.
Ölmüş yıldızların, son diyecekleri.

28/12/2021

Bilmecede kaybolmuş bu duru suret
Bir deli oyunu, duygu tomruğu.
Yok oluş çığlıkları beşere ibret.
Kıskanmış yüzünü semada ki melek

Sağımda ve solumda beni koruyanlar.
Bir gece yarısı tak tak uyandırdılar.
Sordular: Kimdir yüzü yüzümüze dönük ?
Seni kıskanmışlar ateşler sönük sönük.

Dedim; elest bezm'inde gördüğüm nur.
Daha güzelleri var, elbet elbet bulunur.
Göz dedi ki : Onlar haklıdır, bırak şunu.
Akıl dedi: ben bıraksam kalp bırakmaz onu.

Dediler: peki beklemek mi aşkın ibadeti
Evet, dedim. Yananların yegane işareti.
biri dedi: Gökler üzerinde kırıldı nazar.
Dedim: El-intizar eş-şeddü minen nar.

Beklemek aşığın ibadetidir.