Adı Hasret Şiiri - İsa Efe

Hasret derlerdi bana, hiç aldırmazdım,
Alt tarafı iki heceli kelime.
Bilmezmiş meğer insan, başına gelmeden önce.

Sisli puslu bulutların etrafını sarmakmış hasret,
En vahşi şimşekler çakmakmış gönlünde.
Tebessümün sana düşman olmasıymış.
Ve gündüzle geceyi ayırt etmekte zorlanırmış insan.

Yaşadığın güzel günleri hatırladıkça;
Gününe gün kattığın,
Hep mutluluğu tattığın,
Huzurla yatıp, kalktığın günleri hatırladıkça;
Ve hatırladıkça her şeyin en güzelini,
Hüzne boğulmakmış hasretin ismi.

Şimdi biliyorum hasreti.
Bak şimdi biliyorum.
Acı neymiş, keder neymiş, ayrılık neymiş biliyorum.
Ve anlıyorum ilk defa Mecnun'un halini.
Ve anlıyorum işte bak, Ferhat'ın azmini.

Hüzünlü türküler söylüyorum şimdi.
Mehtaba bakıyorum; hem gece, hem gündüz.
Akşamları parlayan her yıldız sen oluyorsun,
Sabaha dek parıldıyorsun.
Ve gün dağların ardından yükseldiğinde;
Bu defa güneş oluyorsun,
Sımsıcak yakıyorsun,
Her sabah bana sen doğuyorsun.

Ben hüzünlü denizlerin başıboş dalgası.
Ben rüzgârda savrulan bir kuru yaprak misali.
Şu an öyle durgun, öyle suskunum ki,
Sen bana uzak olan sevdalı,
Söyle, ne yapıyorsun şimdi?
Söyle, ne yapıyorsun şimdi?