Hasretin Gözyaşları Şiiri - İsa Efe

Ben sevdayı hasret ile çoğalttım,
Geceler dostum oldu benim, karanlıklar sırdaşım.

Şimdi uzak bir kentin yokluğu var içimde,
Ayrılık acısı düğüm düğüm boğazımda,
Ve sevdamın imzaları dökülüyor gözlerimden.

Her hasret şarkısında donar damarlarımdaki kanım,
Ve tarif edilmeyecek derecede hüzne boyanırım.
Uzun yollar sonunda, yüreğim var beni bekleyen,
Canım var, canım var, canımda olup da yanımda olmayan,
Ümidim var; beni yalanlarla dolu dünyada mutluluğa taşıyan.

Bilmem biter mi bu hasretin çekilmezliği?
Bilmem sona erer mi?
Ve bir gün; hey be! Ne günler çekmişim diye baş sallar mıyım?
Bilmem ki, o mutlu güne ulaşır mıyım?

Her gece yastığıma başımı koyduğumda;
Hep aynı senaryo tekrarlanır, dekoru değişmeyen küçük odamda.
Önce bir anne ceylanın yavrusuna olan sevgisi edasıyla düşünürüm seni,
Sonra uykumu satarım, bir başka gecede görüşmek üzere diyerek.
Ah ah! Sabahı kucaklıyoruz her gece karanlıkla beraber,
Belki de en yakın dostum oldu bu karanlık geceler,
Ve arkadaş muhabbetleri mutlu etmiyor beni,
Mutlu etmiyor yazdığım şiirler.

Yokluğunun acısı gitmeyen misafir oldu gönül evimde,
Demir attı yüreğime yalnızlığın tarifi,
Acılar tüketti, kalemimdeki mürekkebi…

Hey be gülüm;
Islıklar yolluyorum sana her güneş batımının hemen ardından,
Kuşlarla haber gönderiyorum,
Selamlar sana, sevdalar sana.

Sanma ki, her düşen damlayı yağmur diye;
Belki de bendeki hasretin gözyaşları üzerine çiseleyen,
Ve sanma ki; hasretler bitmeyecek diye.

Ne önümüze çıkan engeller ayırabilir bizi;
Ne de; aramızdaki uzun yollar.
Ne ben benim artık, ne de sen;
Ben de sen olmuşsun, sen de ben.

Ama her şeye rağmen gönlümdeki nağmeleri haykırmak istiyorum,
Ve her şeye rağmen ben, seni çok seviyorum,
Ben seni çok seviyorum...