Adem Yıldırım Şiirleri - Şair Adem Yıldırım

Derken, bir gün gerçekten çıkıp geldi terk ettiğinin bilmem kaçıncı yıl dönümünde,yine bekletmişti ama her zaman geldiği taraftan gelmişti bahçemize,gözlerime inanamamıştım ta kendisiydi gelen, yaklaştıkça nefes almakta zorlanıyordum,yoluna halı gibi serilmek bile geçti bir an aklımdan,ama geçti gitti beni tanımadı bile,o ileride bir yere, keder ise dağ gibi yüreğime oturdu, nasıl o güzel anıları hiçe saymıştı da beni tanımamıştı…

Düşününce hak vermiştim ona, beni kemirip bitiren, her şeyimi benden alan zalim yıllar ona hiç dokunmamış,beni benle bırakıp gittiği günkü kadar güzel değildi belki ama, yine de tam bir saray hanımefendisi gibiydi, ben ise çoktan virane olmuş,o gideli aynalarla olan bağlarımı koparmıştım, nasıl tanıya bilirdi ki beni,


Perişan halde beni mahkum ettiği şişeden son yudumummuş gibi yudumlarken o eskiden oturduğumuz sahnem dediğim yerde yeni figüranını ağırlıyordu, yine bir yelkenliyi kendi limanına sürüklüyordu,oynadığı oyun hiç de yabancı değildi bana, bütün cümleler noktası virgülüne kadar halâ hatırımda, rotası da notası da aynı. Onu yeniden görmek beni mutlu ettiyse de, başka birisiyle görmek dokunmuştu bana, hatta gözlerim bile dolmuştu ama tuttum kendimi ağlamadım, yeni avı için üzüldüm sadece, çünkü ben onun sadece oyuncağı olmuştum ve o giderken beni kendinde bitirmişti, Artık o da bende bitmeli değerini yitirmeli, pul kadar kalmamalıydı içimde ki göz yaşım kadar değeri olmasın, gazete kuponu gibi biriktirdiğim zerrelerini söktüm attım içimden, yaralandım ama ağlamadım…

Nelerden vazgeçmedim ki!
Dostumdan, arkadaşımdan, dünyamdan çok defa kendimden bile. Ama kaybettim saymadım vazgeçtiklerimi hiç ve hiç vazgeçmedim kaybettiklerimden. Zira kaybedilenler vazgeçilemeyen, vazgeçile bilenler ise kaybedilmesi göze alınanlardır.

Sen; deniz kokusu burnumda buram buram tüten, mavi gözlü, asil ve mağrur sevgili!
Ne vazgeçmeye ne de kaybetmeye gözümün kestiği, ne kavuşabildiğim ne de hasretine dayanabildiğim. Özlemiyle tükenip, hayaliyle can bulduğum. Dilimden düşmeyen efe türküleri kadar duygulu, denizini namusu gibi koruyan sıra dağlar kadar heybetli, en derin mavilerin derinliklerindeki inciler kadar kıymetlim ve ekmek gibi su gibi gereklimsin…
Demiş ya Yunus Emre “bana seni gerek seni” o en sevgiliye söylemiş,

Unut Demiştin ya...

Yıllar önce;
Hani giderken unut demiştin ya
Ne mektuplarıma cevap;
Ne de telefonlarıma ses vermiştin,

Yetmez ki...... bana bunca ettiklerin
Hançer gibi saplansın bağrıma dediklerin
Sana yaptıklarıma karşı azdır çektiklerim
Sonunda benim olacaksan hepsi... Kutsaldır...

Müsvedde Hayattan Gidiyorum...!

Bütün çırpınışlarını yitirmiş
Renklerden yoksun bir asi gibi
Müsvedde bir ömrü karalıyorum
Kırık uçlu kursun kalem misali

Bir sabah o en sevdiğim kokunun sindiği odanın bir köşesinde sırılsıklam sensizliğe uyandım,gitmiştin,dün gece mutluluğu astığımız askıda eskiden kalma pasaklı hüzünler kalmıştı bana,gücenmedim sana,belki senin hakkın değildi ama seninle gelmişti mutluluk.

Çaresiz hüzünleri giyindim,anılarla dolu odanın duvarlarına çılgınca çarparak kanattığım bedenime,kulaklarımda sesin bozuk plak gibi “senden vazgeçemem” sözcükleri yankılanırken, ben sebep arıyordum gidişine, üstüme yürüyen dört duvar arsında …

Atamadım kendimi dışarıya, ne kapı bana gelebildi ne de elim pencereye yetişti, utandım beklide sensiz çıplak hissettim kendimi,korktum belki de seni bana sormalarından, o gitti demeye dilim varmazdı ardından, bir gün gidebileceğin aklıma gelmediği gibi gittiğini de düşünmek istemedim…

Ne katil maktülü,
Ne zalim mazlumu,
Ne de gardiyan mahkumu unutmazmış,
Ama sen beni unutmuş gibisin..!

Boşuna veda etme bana
Düşerim ardına sonuna kadar
Mesafelerin önemi yok
Ben değil,yollar benden korksun
Beraber bağladık botlarımızı

Senin için gemileri yaktığım liman'a bile gelmedin,
Nasıl kalabilirim yanında, tutunamadım ki sana
Şimdi gidiyorum senden, biliyorum üzüleceksin
Ama kalmak çok zor, bu gururla beni bitireceksin
Belki durmayacaksın, ardımdan yollara düşeceksin
Bil ki, ben seni gururunu yendiğin de kabul edeceğim

İlk değil bu yollara çıkışım.
Mecnun hala çöllerde,
Ferhat bilmem hangi dağın eteğinde.
Ben yine yollarda, yine perişan

Yollar, ah bu yollar!