Adam... Şiiri - Cafer Yılmaz

Kadın bekliyordu.
Adam gitmiyordu...

Karlı bir gün fark etti saçlarının beyazlığını.
Geçtiği vitrin camlarından baktı kendine.
Sabah aynada baktığı suratla fark olmadığını.
Saçlarını taramıyordu artık.
Makas almıyordu yanağından.
Tıraş olmuyordu.
Adam fark etti
Hayatı gibi kendini dağıttığını.....

Kadın bekliyordu.
Adam gitmiyordu.

Üşüyordu iliklerine dek.
Koşuşturan serçelerden utanmasa ağlayacaktı.
Üşümenin bedensel bir oran taşımadığını anladı o an.
Küçücük bedenlerin mangal gibi yürek taşıdığını....
Döndü yüreğine baktı,
Küçücük kalmıştı.

Kadın bekliyordu.
Adam gitmiyordu...

Sabah radyoda araçların
Zincirsiz yola çıkmamasını söylüyordu biri.
Bir diğeri buzlu yollarda yürümenin
Püf noktalarını anlatıyordu.
Küçük adımlar...
Eller dışarıda...
Kuralsız çıkanların küçük kazalarına şahit oldu adam.
Hayatın üstünde gezindiğini düşündü bir an.
Buzlanmış bir yoldu hayat.
Kuralsız yaşamaya kalktın mı düşersin.
Çekeceğin acı şansına bağlı,
Ya ufak tefek sıyrıklar,
Ya izi silinmez yaralar...
Oysa adam hiç kural sevmezdi.
Zincirsiz çıkmıştı hayata,
Koşar adımlar
Ve sakladığı onca yaralar....

Kadın bekliyordu.
Adam gitmiyordu...

Buz tutmuştu her yer.
Kaldırımlar, yollar...
Tuzlama kamyonu geçti yanından
Tuzları serpe serpe...
Kamyonun arkasına kendisini atıveresi geldi bir an.
Yüreği buz tutmuştu adamın,
Belki faydası olurdu.
Akşam olmuştu.
Kadın bekliyordu...
Adam gidemiyordu....

26-01-2006