Adam...! Şiiri - Rabia Filiz Aydın

Elaydı gozlerı adamın.geniş omuzları dünya ya meydan okuyan iri cussesi,baktıgında toprağı delicek gorkemi...
Soğuk ofkeli bakardı adam urkerdi insanlar,bilmezlerdi zehirli bakışların can yakan sozlerın arkasındaki yuregı.
Dinlenmek isterdi adam,yarım yamalak ifadelerinde neyi nereye koyacağını bilemezdi.edebi konuşup ağdalı laflar edemezdi,olduğu gibi ağzına geldiği gibiiydi onun cümleleri.
Süsü pası sevmezdi adam,sevdalı bensem sevdalanan çiçek bana açsın bana koksun isterdi..
Hep haklıydı adam..
İri gözleri ve o guzellikle ortuşen kalın kavisli kaşları vardı adamın.
Anlatırken ki ahesteliği hayatı sindirerek yaşamak istediğindendi belki.
Tüylü vucudundaki kesikler izler geçecek diyemeyecegı yaraları solgun yuzue vuran haksızlıklara karşı verdiği çileydi.
Genelde susgundu adam..
Yuzundeki o kasveti dünyada donen onca pisliğe verdiği cabanın haklı gururuydu.
Hep gucluydu adam,güven verirdi her sözü,yumuşatamadığı cumlelerin asıl adı,yureginin asilliği ve zincire vuramadığı kanının deliliğiydi.
İmkansızı yoktu çunki adamın.
Her zaman asi deli ve cılgındı..
Sahip olduğu sevdikleri azdı,yalnızdı aslında adam minik dunyasında.
Sadakati doruklarda, sevdasını çağlayanlara meydan okurcasına coşkulu yaşardı..
Aslında adam kucumsediği bir duygu hiç yaşamadı, ucları seviyordu.Ya beyaz olmalıydı ya zifiri kara.ortası yoktu olduramazdı.Ya çok severdi ya hiç.
Ya onundur yada kiminse kimin..
Ya şevkate muhtaç nazlı bi bebek gibi bakar, ya dağları un ufak edecek kadar canavar.
Kısaca bu adam benim adamım.
Her şeyiyle
Herbişeyiyle
Gururumun adı
Başımın tacı
Sevdamın onuru
Mücadelemin sonu
Mutluluğumun tadı
O adamın adı FIRAT DI..