Açlık Şiiri - Ali Özer

Açlığın sesini duyanlara ve duymayanlara.

Bir sokak lambasının altında,
Tir tir titrerken zayıf bedenim,
Bir lokma ekmek için yanarken yüreğim,
Açlıktı bunun adı, yaşayan benim.

İnsanlık ölmüş derlerdi, hiç inanmadım;
Zira ölüm, çok hafif bir terim.
Ben, kedi köpek bile değildim,
Onursuzluğun bu kadarını da bilmezdim.

Ah ah! Açlıktı bunun adı,
Yaşayan bendim bu illeti.
Her zerremde, bir lokmanın hasreti,
İnsanlığımdan utandım, Kürre-i Arz'ın adaleti.

Rahman ve Rahim'in anlamı bilinseydi,
Rahman olan, bu alemde görülseydi,
Olurmuydu hiç, böyle açlık,susuzluk,
Dünyamı karartan bu duygusuzluk.

Yaşıyorum ya(!) ne de iyi bilirim açlığı!
Afrika'nın, uçsuz bucaksız çöllerinde,
Kavurucu Güneş'in ateşinde,
Bir yudum su, bir lokma ekmek diye inleyen

Sekiz yaşında, bir deri bir kemik kalmış,
Gözleri yaşlı yavrunun,
Gözlerimin içine bakarken,
Gözlerinden akan yaşlardı, açlığın sesi.

Adeta göz yaşlarıydı, yüreğime saplanan mızrak.
Ne olur ağlama benim açlığıma, tükenmişliğime der gibi bakan,
Eyûp gözlü, sekiz yaşında,
Üç yaşında kalmış çocuk.

Sabır alemlerin sahibinden ama;
Zûlüm bir avuç şeytan ruhlu, aç gözlü
Kendine medeni(!) diyenlerin elinden.
Açlığı ne de iyi bilirler(!) ,bilirler, yaşıyorlar ya!

Hala gözlerimin önünde, açlıktan ölen
Çocukları, yiyen leş kargaları, akbabalar.
Allah'ım, ruhumu yakan ateş arşa değecek,
Bu nasıl bir insanlık, kim görecek.

Açlığın sesini duymayan ve hissetmeyen,
Milyarlarca beden varken alemde,
Her şey, gözler önüne serilirken çöllerde,
Sizmi bileceksiniz(!) bu açlığı, tükenmişliği, çaresizliği.

Eyûp gözlü, sekiz yaşında ki
Üç yaşında kalmış çocuk!
Hala gözlerimin içine bakarak,
Ağlama, benim açlığıma diyor.

Nasıl ağlamam çocuk, bunu da yapmasam,
İnsan olmadığımın farkına vardım.
Ağladım gecelerce, aylarca açlığa, susuzluğa.
Yine de silemedim, gözlerimin, ruhumun yaşını.

Yine de sildi, Eyûp gözlü, sekiz yaşında
Üç yaşında kalmış çocuk(!) , gözyaşımı.