Unutma kendini ecelinde
Allah"ına merhamet dile
Yakmasın seni cehenneminde
Yaşananlar bir öykü değil!
Garip bir güvercin gibiydim,
Umutlanmıştım sevdaya.
Kanadı kırık bir kuş gibiydim,
Mecburdum uçmaya.
Sevda dedim, aşk dedim
Gitmeli bazen insan uzaklara...
Bırakmalı kaldığı yerde hayatı.
Unutmalı bazen insan yaşadıklarını...
Bırakmalı kaldığı yerde aynasını.
Aksın ırmaklar, essin rüzgârlar...
Geçsin hırçın bir dalga aramızdan,
Vurarak göğsümüze göğsümüze.
Gölgelenmesin artık bu karanlık üzerimize.
Ah gözleri çiçek gibi parlayan.
Saçları rüzgârda savrulan.
Dedim sana, bırak artık solmuş yaprakları.
Bahar gelince tekrar yeşerecek umutları...
Gitme diyorum sana,
Hani bize kalan ekmek parçası
Hani bize bırakılan kırıntılar
Boş ekmek arası hayalimizdekiler
Umut diye sarıldığımız içimizdekiler
Hani nerdeler...
Tüketemedigimiz bizden arta kalan
Söyle zaman ne kaldı bu yaşamdan.
Her gece karanlığa gömülüp yatınca,
Bir sabah daha uyanırmıyız diye beynimizi tutuyoruz avucumuzda.
Kör bir bıçak derinden kesmiş umudumu
Ağır bir sis kaplamış uzaktan yolumu
İçimden gelen bu haykırış,
Bu yaşananların sonu mu ?
Masmavi gökyüzünde görmüştük maviyi
Çok sevmiştik aslında biz maviyi
Sonra kapladılar dünyamızı karanlığa
Ve çaldılar bizden bütün mavilikleri.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!