Lakayt isen sen hala, onca ikram, ihsana;
Edilen ihsan kadar, yazık sana yuh sana!
Mümkün ise tadat et; ondan olan inam’ı;
Sair halka yok mudur, şu sadece sana mı?
Zulme rıza zulümdür, razı olma zulüm’e!
Korkar isen Allah’tan, arka çıkma zalim’e!
Meşru olan her yolla, engelle haksızlığı;
Sakın sessiz kalarak, göz yumma mezalim’e!
Gelir sana bil ölüm, yalçın kaya olsan da!
Fırsat kalmaz tevbeye, bilmelisin o anda!
Verilse de o fırsat, neye yarar nedamet?
Makbul değil bil tövben, yapsan bile son anda!
Zahir iken hal-i arz;
Gülünür mü be evlat?
Arzı sarmışken maraz;
Gülünür mü de evlat?
Hele bak bir beşere!
Gitmediysen Rabbine, tevbe için dün yine;
Fırsat kaçtı diyerek, düşme asla yeis’e!
Çünkü seni o her an, davet eder kendine!
Et davete icabet, yap isteği ne ise!
Bütün yılı alır dünya;
Ahiret’e bir ay kalır?
Fani olur arzla hülya;
Din-i hakka az sa’y kalır?
Esir etmiş bizi hayat
Allah varken şeytanı, dost mu kıldın ey insan?
Hem de onca nimeti, etmiş iken o ihsan!
Mümkün değil akile, mantık dışı şu tercih!
Olur, ancak deliysen veyahut ta bi-ruhsan?
Ey akıldan fukara, malca zengin maskara;
O malını harcayıp, git kendine us ara!
İdrak yoksa içinde; neye yarar bir kafa?
Öylesine denilir; ahmak ya da, mankafa!
Dinin aslı zan değil, Ayet, Hadis, Edille;
Mü’min şunu bilmeden, konuşursa gaf eder!
İnat edip sen yine, yazar isen o dille;
Korkarım ki, yaratan; seni bir gün mahveder!
Elbet odur evrende, sevilmeye en layık;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!