Abdil Işık Şiirleri - Şair Abdil Işık

Hoyrat bir denizin esaretinden kopartıp,acılarımı,
köhne bir limana yanaşırken,voltasını almış
bir gemi ,
Son bir bakıştır ufka,son demdir,son bir şarkı çınlar kulaklarımda,
, gidişinle bir ışık söner,bir can karışır toprağına
Ölüm çığlıkları atılır,,

Devrik sevdalar kuşanan çocuk,
Yürü!
Yürü dikenleri kanatsa da dar patikaların,
düşe kalka,salına salına hiç durman menziline,
direnci kırılsa da gün ışığının içinde ki aydınlıkla yürü,
öksüz yurtların, güz bakışlı analarının koynundan emdiğin sütle yürü,

ArkadaşlarınAbdil Işık Hangimiz eğriyiz Hangimiz doğru Hangimiz yalnız Hangimiz yabancı Hangimiz doğru yerdeyiz, Hangimiz doğru zamanda, Hangimiz sıcak bir tendeyiz, Hangimiz başka kentlerde, Hangimiz keşke, Hangimiz belki, Hangimiz yeniden Demedik, Hangimiz geç kalmadık, Hangimiz üşümedik, Hangimiz kaybetmedik Hangimiz ağlamadık gidene, Hangimiz göz yaşlarını biriktirdik, Hangimiz, incitmedik bir ruhu,yüzünü öfkeye dönerken İsyanlar biriktiriz avuç içlerimizde, özlemlerin fiyakalı vitrininde sevgiliye hediyeler bakarız, Kıymetini yitirdiğinde. ABDİL IŞIK 20.12.2011

Çocuktum, yurtsuz türküler şenlendirirdi, Görmediğim baharların yaban kokusunu, Özlemler duyardım, barışı yüklenen rüzgarlara Ve bütün sabahlarda ölüm o son nefesini, Verirdi, çocuksu bedenlerde, Yangın yeri yürekler, Yangın yeri mabedler, Çoçuktum, bombalar düşerdi bedenlere, Paramparça ruhlardı geride kalan, Çocuktum, sürgün ruhlar taşırdım çiçek saksılarında, Toprağı kan, toprağı beden, Çıplak sureti düşer hayatın, Çocuksu yüreğime, Kanar kanar, kir tutar kin tutar, Çocuksu bakan gözlerim, Geceyi kuşanır, Ruhum, Çocuktum, Savaşlar yorgunu idi yüreğim, Çocuktum sadece küçük bir çocuk.

öksüz kaldı hayallerimiz,
Bir rüzgar esti kıyısından aşkın,
Süpürdü zamanın kırıntılarını,
Silik artık suretin,
Elin,yüzün,parmakların,kokun
Unutulmaya yüz tuttu hafızamda,

Gecenin koynuna sinsice sokulurken soğuk. Üşüyen ellerini titrek bir mum alevinde,ısıtırken. Boynun bükülür,göz yaşların karışır. Beyazlarını allı morlu giymiş mezar taşlarının soğuk yüzünün hüküm sürdüğü toprağa. Bir yüzün yalnızlık, bir yüzün ölüm korkusu. Birden bir ışık görünür uzaklardan. Adem’den bu tarafa firari idi insan. 1000 yıllık yalnızlık uykusundan uyandı,cennetten kovulan insan. Puslu idi hava,kan uykusu idi artık uykular i Yitip gidenlerin ardından. Hayatta kalmaktı onurlu olan.

Sürgündür ülkem Kan kokar kaldırımları,kordon boyları, meydanlar savaş alanları, Beklerken yarını bir çiçeğin eskiyen gülüşünde Bir çocuk düşer ateşe,bir menekşe boynunu büker, Zaman ıslatır zalimliğiyle sokakları,acı bir tarih yazılır, Sürgündür ülkem ey halkım, Koyun sürüleri otlamaz dağlarımda, Ucuzdur günler,Şafağına güneş çakmaz, Eskimiş urbalar giyer bulutlarım,yoksullaşır gökyüzüm,toprağım. Sürgün kokar ülkem,belki bir özgürlük türküsünde şaha kalkarım. ABDİL IŞIK 11.12.2011

Bir şiirdir yaşamak,
her sabah uyandığında gözlerinden öpmektir, zamanın.
korkularından arınmış bir kalbin duraksamadan atışı kadar hızlı ve hunharca sevmektir. Mevsimsel bir tükeniştir yaşamak, usul usul eriyen solgun bedenlerde.
Kısa bir öyküdür.
Zamansız gelen ölüme inat,ayağın takılmadan çocuklar gibi,
eylül akşamlarında koşmaktır.

Silmiştim ruhumu kanatan kelimeleri lugatımdan, tumturaklı bir türkü idi tutturduğum, düş sofralarından aç kalkarken. Kaç hayaldi usulca yitirdiğim, kaç zamandı kaybettiğim. Sen gittin suretin kaldı bende.. Sol yanım harap ve viran,sağ yanım anadan üryan.. bir pınar gibi çağıldayan sessiz bir serseniştir aranan. Kayıp bir zaman yolcusuyum,kelimelerini arayan. Sessiz bir limanda sağanak bir yağmur. Mısralarımda sensiz yazmak istiyorum, Ama ellerim sessiz yazıyor.

Çocukluğumun arka bahçesiydi hüzün,yalınayak koşardı hayallerim eskiyen yüzünde
zamanın,
zamansız çocukluğuydu,
büyümezdi
önce diz kapaklarımda açılan yaraları sevdim sonra karanlık bir dehlizde unuttum sesimi,ve büyüdükçe ufalandı çocukluğum
hiçbir renk örtemezdi artık saçlarıma düşen ilk akı…