Zümrüt Sağnağı Şiiri - Adnan Durmaz

ben ona
gökyüzünün gözlerinin çimenliğinden başladığını bakmıştım
değilse nefesim kesilirdi- bilirdi
gidersen kurur ağaç var onu da sök
ben ona yaprak yaprak akmıştım
ah sevinç
en çabuk solan çiçek
zemheri ömür kemirir-ağıverir deli bahar
aşınır zamanın pençelerinde dağ
ardı ardına yakılan bir cigaraydı efkâr
yaşadıkça kocar insan kurur rüzgâr
gökyüzünün bakışından başladığını yağmıştım
yumarsa karanlıkta kalacağımı bir de
gözlerinin dediğini anlatamaz hiçbir dil
kırıldı kalp denen sebil
kapandı gün
aktı gitti gönül yaşı
söküldü içimden evrene büyüyen kök
gözyaşından aşk sağmıştım
sahipsiz düş düştü zebil
çağlar aksa da içinden aynı değilmiş yanıldım
bildiğimden başkaymış gök

ben ona yüzünün şarkılarına aşk tutuştuğumu yanmıştım
değişirdi insan benzi çiçekli dallar yürürdü yanaklara
ama değişmezdi suretinde bana dair kitabe yıllar geçse de
daha da güzelleşirdi çürüyüp dökülen her şeye inat
buruşuk bir parşömende çoğaldıkça aşkın ölümsüz şiiri
ırmak aktıkça güzeldi uzaklara uzaklara

ben ona bir de dudaklarının bahçesinden güneş doğdum- ay ışıdım
kuş sesleri patlayan tomurcukların fısıltısı
aşkla arınırdı insan-yârle sarılırdı yara
rüzgârın ve yaprakların kadim hışırtısı
bazan yetmezdi sevdaya göz ve söz huzmesi
öpücüklerin söylediğini anlatamazdı hiçbir dil
ne hasreti ne acıyı haykırmak yetmez dağlara

bir ömürlük yolculuktan sonra yorgun yaralı
ben onun yanaklarından yuvarlandım elsiz kolsuz
bir damla yürek suyu anlatılmaz bir susuşa düşer
dedim ki beni dudaklarımla sil
ben ona hiçbir sözle anlatamadım onu
yırtıldı baştanbaşa bütün göklerim
yarık yarık susuşunda çıldırmış sağanaktım
sonsuza büyüsün diye düş
bitmesin diye öpüş
kendimi durduramadım

ben ona yana yana ben senim dedim
ömür denen düşte aşk imiş kadim

17.04.2013
Adnan Durmaz