Zülfi Yâre Dokunmak Şiiri - Özdemir Aydın 2

konuşmakta bir sanattır elbette, bazen zülfi yâre dokunduğumuz oluyor işte...
biz sade ve yalın konuşuruz.
öyle derinden, karından, kinayeli konuşmayı bilmeyiz.
konuşmalarımız yüz yüze, aşikârdır.
saysan yüzü geçmez, doksan dokuzdan aşağı inmez.
gerçi yüzsüzler doksan dokuzun ne olduğunu bile bilmez.
arkadan iş çevirmeyi bilmeyiz, bir gönülde birden çok kişiye cilvelenmeyiz,
zaten bu işlerde fazla da maharetli değiliz.
kula kulluk da etmeyiz,
bizim zaten bir Rab'bimiz var, bu konuda öyle fazla da zengin değiliz.
kâbe'miz belli, kıblemiz belli,
oraya yönelir, oraya secde ederiz.
el, etek öpmek nedir bilmeyiz.
devrin süretleri gibi el etek öpmeye kalkışsak, belimizi doğrultamayız.
biz sadece annemizin eteğini biliriz, onu da çocukken tutardık.
haa burda duralım ;
biz bunları yaparken öyle fazla da mütevazı değiliz..
şerefimize, onurumuza, gururumuza, dil uzattırmayız.
çıkarsa böyle bir densiz, o dili koparır alırız.
yani elinde tuz taşıyanın arkasından meleyerek giden koyunlardan da asla değiliz.
adamına göre adamız.
elimizde sürekli kalem görenler,
kılıcımızın paslı,
mermimizin nemli olduğunu düşünmesin...