Kabul ediyorum..hatalarım oldu, yanlışlarım oldu, pişmanlıklarım ve keşkelerim..yenilgilerimde oldu, galibiyetlerimde.. ama şimdi geriye dönüp baktığımda hiçbirinden eser kalmadığını görüyorum. Bu hayatın bize sunmuş olduğu kaçıncı evre emin değilim…emin olduğum şeylerin sayısı da gün geçtikçe azalıyor, şimdi bu satırları yazarken bile ellerim kararsızlıkla dolaşıyor harflerin üzerinde. Bir cümle bitiyor diğerine nokta koyuyorum, bir düşüncem baş kaldırıyor oradan.. ardından öteki. Kendi kendimle çelişiyorken, neyim varsa kaldırıp atıyorum..sonra ardından yine aynı keşkeler. Ne bir eksik ne bir fazla, neyim eksik ki? neyim fazla? Aslına bakacak olursan, yapamadım hiçbir şeyi. Mesela tutturamadım hiç o pilavı, ya suyunu fazla koydum ya da pirinci eksik. İşte ben hep böyle, bir türlü ortasını bulamadım yaşamın. Ya eksik yaşadım ya da fazla düşündüm, bilirsin “çok düşünmek bir çeşit intihardır.” Ve ben ne zamandır çok düşünür oldum.. şimdi böyle de olmadı lakin, nasıl olur bilemedim. O vakit devam ettim, bir süre yazdım, uzunca düşündüm, biraz sildim, bakışlarım ilişti penceremin yansımasına..az da kendimi izledim..baktım olacak gibi değil kalkıp gittim oradan. Boynu bükük sokak lambası altında yazıyorum keşkelerimi, sen şimdi sorarsan bana bende bilmiyorum, sahi ne ara geldi mevzu buraya? Bunu çoktandır bende düşünüyorum, ama bilme.. uğurluyorum seni dehlizlere.
Duvarlardaki çıkıntılı izler gibiyim geçmişi anımsatan.
Bazen gecenin hüznüne sığınılan..
Acıya ve gözyaşlarına şahit bir duvar köşesiyim..
Acının ve gözyaşının ta kendisiyim bazı geceler..
Sığınabileceğim bir tek duvarlarım var benim,
Korktuğum vakitler güvende hissedebileceğim,
Sonumun ne olacağı belliymiş efulim,
daha en başından belliymiş..
Birçok acılarım var benim, birçok umutlarım,
birçok mutluluklarım, bir ve en çok suskunluğum..
uzun uzun yazmak isterdim
lakin ne içim buna müsaade eder ne de kalemim..
meselenin orası ayrı etse de yazamam
çünkü ne sen anlarsın ne de ben anlatırım
ne sen anlatırsın ne ben anlarım..
..anlasan da anlatamam..
Çok düşünmek öldürürmüş
Sessizliğin ardından çok konuşmak
Susuyorken çığlık çığlığa olmak öldürürmüş..
Gözlerini kapattığında ölürmüş
Bazense yaşıyorken insan..
Öyle bir yerdeyim ki,
Her yanım feryat nidası.
Her yanım ölüm sessizliği.
Her yanım gözyaşı şimdi,
Her yerim ağrı benim.
ben vazgeçiyorum..
umutlu cümlelerden
ya da güzel günleri beklemekten..
anladım ki öyle günler hiç olmamış
yıllarca kandırıldım sanki
üstelik bunu ben, bana yaptım
Viran olmuş bir şehrin ortasındayım.
Harap olmuş insanların, harap olmuş duygularıyım.
Nereye baksam, hangi yöne gitsem olduğum yerdeyim.
Belki çıkmaz bir sokakta,
Belki de köhne bir evdeyim.
Olur ya, halledemeyiz..
İstemeden de kırarız birimizi
Ama ben anlarım gözlerinden
Suskun bakışlarından..
Çokça da özlerim özlediğinden
Git desem de geleceğini bildiğimden
Bulutlu bir gökyüzünün altındayım.
Karşımda deniz dalgaları,
Kulağımda o dalgaların sesi…
Birçok ışık var.
Kimisi yolunu görmek için
Kimisi o karanlıkta sönmek için
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!