Zincirleme aşk Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Zincirleme aşkı

Zincir mi bağlamışlar niye yerden göğe
Sıkıca tutturmuşlar da sanki uçlarından
Bir yanı diğer yanından kaçamadığından
Tam yedi halkadan ibaretse bu olağan
Hayalimi zorlamıyor bu sahnedeki sahte
Asırlar boyunca doğal mı sayıldığından
Özgürlüğün tadını aldığımdan mı ey yüreğim
Hep kuşlar geliyor nedensiz geveze aklıma
Güvercinin rengi önemlidir konu hele barışsa
Beyaz bir bayrak açtırır hep yenilen insana
Mevzu bahis olan ya aşksa bağlanılan
Ele avuca sığmayan coşkuysa korkulan
Duyguların denizinde derinlerde saklanan ne?
Sudan yansıyan gerçeklerden kaçan aksimiz mi
Daha bunun bile bir cevabı bulunamadığından
Kilidinin anahtarı artık senin elinde olmayan
Başka bir dünyaya ait bir zamanda dolanan
Çakırkeyif bile denemeyecek; hala düz yürüyen
Düzgün cümleler kuran hatta saçmalayamayan
Kafası karışık adamlara ve kadınlarla aman!
Kadim bir kural mıdır bu hala anlaşılamayan
Alışılamayan başka her ne var ki yürekte çoğalan
Sonu olan, Sona yaklaşan, sonunu bulan
Tükenen ne varsa her şey elimizden uçup giderken
Bir kuşun kanatlarına sıkıca sarılıp tam yanından
Zincirleri kırma zamanı daha hala gelmedi mi!
Kana kana içtiğimiz; kandığımız, kandırıldığımız
Eğer aşk değilse yaşanılan, yalansa savunulan
Tutunacak bir dal kalmadıysa artık avunulan
Neden hala şarkılar söylenip dönülüyor etrafta!
O zaman iyi ki zincirler var yürekten bağlanılan
Ayaklardan bileklerden tüm vücuttan dolanıp
Bir ucu yerde bir ucu gökte sıkıca tutturulan
Tam yedi halkadan ibaret, olağandan daha sıkı olan…

Yılmaz BEKTAŞ