Zihnimin karanlığı Şiiri - Kamile Kaynak

Nasılsın? Diye soruyorlar
Kötüyüm desem kimin umurunda.
İyim desem içim biliyor artık bu yalana kendimi de inandıramıyorum.
Düşün ki binlerce insan var ve ben kimseyi görmüyorum.
Çığlıklar belki de haykırışlar ama duymuyorum.
Onlarca renk var ben ise griyim.
Beyaz olan tarafa geçemiyorum tam anlamıyla siyah da değilim.
Ama zihnim öyle karanlık ki kendimi bulamıyorum.
Beynimin içinde yankılanan sesler işkence gibi karşı koymakta zorlanıyorum.
Sanki hislerimi, bedenimi başkası yönetiyor.
Kontrol edemez oldum kendimi.
Şimdi karanlık bir odada öylece çöktüm bir köşeye. Ne bir ses ne bir nefes.
Gözlerim sadece bir noktada takılı, kendi sessizliğimi dinliyorum.
Ben bana ya şifayım ya zehirim.
Beni benden kurtarırsam gökyüzüne kavuşacağım.
Eğer kurtulamadıysam bunlar son satırlarım.
Üzülmeyin zaten karanlıktaydım sadece nefes almayı bıraktım.