Zihnim Arıyorken Sonsuzluğa Bir Kapı

Zihnim arıyorken sonsuzluğa bir kapı…
Zaman da sıkıştırır, “tik-tak”lar arasına.
Ölüm neden kovalar, böylesine hayatı?
Ölüm neden tuz basar, fanilik yarasına?
Bu kadar zelzeleyi kaldıramaz bu yapı.

Nefsim, kısa sevinçler yolunda emeklerken.
Kalbim, haylaz çocuktur, “emek” ile yetinmez.
Aklım, binler soruya, bir tek cevap beklerken.
Mantık, neden şaşkındır, cevaplara sevinmez?
Ruhum, ondan bin beter, tüm varlığı isterken…

Ben bir varlık sırrıyım, milyon sırlar içinde.
Milyon sırlar saklanıyor, beşer denen canlıda…
Ben yalnızca bir sırrım, milyon sırlar içimde.
Sırlar hep yumak yumak, iç içe şu varlıkta…
Gizemler farklı farklı, başka başka biçimde.