Zeyrek'in Çocukları

Sonu gelmeyen bir yokuş,
Gülen insanlar, ağlayan bir kent.
Ahşaptır evler Zeyrek’te.
Yanar, durur!
Eksik olmaz cumbaları,
Zeyrek’in çocukları.
İki ev arası gerilmiş iplere
Asılmış düşler.
Küçücük harabe evlerde
Koca koca hayatlar.

Balat Fener arası.
Taş yollar, kaldırımlar.
Bir Pantokrator bir de
Zamane Zeyrekhane
İzler durur,
Önünde Haliç, Kız Kulesi.
Önünde Karaköy.
Önünde Üsküdar, Süleymaniye.

Her objektife gülümser Zeyrek,
Misket oynayan çocukların.
Hüzünleri, sevgiye döner de
Kimseler bilmez.
Koştururken birlikte
Yaşatırlar bu kenti de.
Ya bu evleri yakan namertler,
Çocuklara da kıyarsa!