Zeynep Kurt Şiirleri - Şair Zeynep Kurt

Kaybolmuş bir kar tanesiyim
Belki bir akşam ayazında
Belki kavurucu bir çöl sıcağında
Ama hep seninleyim
Alaca karanlık olsam yada güneş
Ne farkeder ki

Yirmidört yıl geçti seninle solmayan gülüm
Benim İstanbulum...
Herşeyden vazgeçerim ama senden,senden
Asla...
Çok kalabalık olsanda,yaşanması güç olan
Zor,koskaca eşsiz şehrim benim bu dünyam

YASTAMIŞ BAŞINI SELVİ DALINA.
HAYALLER KURUYORUM KÜÇÜK YARINA.
ACIMALI LEYLA MECNUNUN HALINA
'ACILARLA DOLUYUM BEN BUGÜN
ALDANIYOR HEP KENDİNİ MUTLU SANAN
ARZUHAL İÇİN GELİNMEZKİ İÇİ YANAN

Yemyeşil bir yaprak gibiydi benim o'na olan aşkım
Ben nazik bakmaya doyulmayan çınardım
İnciltildim,kırıldım,ölümsüzce sevdim....
Yenilmedim zorluklara göğüs gerdim...
Acımadan,sevmeye kıyamadan sevdim
Kimi zaman anlayışsız,kimi zaman çocuk oldum

Gözlerin dalınca uzaklara
Yaşamdan koptuğunu anlarsın amansızca
Duyguların içinde karmakarışık kaybolup
Gidersin uçsuz bucaksız diyarlara
Aklımdan geçenler; istediğinde
Teslim ederdim kayıtsız şartsız

Baktığım heryerdesin;
Dört duvarlarda tebessüm eden yüzün
kendime bakmak için geçtiğim aynada
Yine o yüzün,
Yeter artık yetmez mi?
Bu kadar çektirdiğin acı

Sevdim koşulsuzca,sitemsizce
Kıvılcım attın kaçıverdin arsız gönlüme
Kıvılcımlar korlara dönüştü yanıyor...
Biçare gönlüm sensiz,nerdesin yar
Ah yine yar,yar şarkı naraları
Dilimde nerdesin yar,

Yapacağını yaptın bana yine sultanım
İstanbulum
Onca elem ve kederlerini salıverdin ya
Hadi bakalım...
Gülmüyor yüzüm,terketmiyor hüzün
Tutmuyor ellerim,gözlerimde görmüyor

Birgün olmalı herşeyden uzak
Ama sadece ona olduğundanda yakın
Varmı böyle bir gün
İstanbulu seyretmek sadece onunla
Olmak istiyorum...
Köşede en kuytu köşede

Ah benim sevmeye kıyamadığım
Öpmeye hiç doyamadığım
Biricik bebeğim...
Niye kızdın anlamadım
Sevgimiz fazlamı geldi
Sevgimle kırdıysam affet beni