Zeynep Kurt Şiirleri - Şair Zeynep Kurt

Sev beni dedin sevdim
Sar beni beni dedin sardım
Al beni benden gülüm dedin
Aldım seni senden herşeyim dedim

Gel herşeye rağmen dedin

Heryerden silinmişim,engellenmişim
Ben bu kadar basitmi sevilmişim
Yüreğimi sana verdim al dedim
Sende aldın seninkinin üstüne koydun

Gel gülüm, al beni benden dedin

Bizler yetim evlatlarıyız bu asrın,
Kimsesiz ve çaresizleriyiz.
Senin yokluğunda,nur cemalini görmeden yaşamak,
Öyle ama öyle zor ki...
Kalplerimize seni nakşettik,öyle bir işledik ki,
İmkansızdır iki cihanda çıksın yerinden

Bugün yine yeniden,yeniden işledin
Yüreğime,bedenime...
Sen nasıl bir insansın böyle
Neler oluyor bana tanıyamaz oldum kendimi
Ben kimdim,neydim?
Hiç sormamışım kendime bu soruları

Hıçkıra hıçkıra ağladım bugün
Ama söz verdim bu kez son
Ağlamıycam birdaha
Sebebi sensin bu gözyaşlarımın
Hiç uğruna kırdın amansızca sana
Yanan bu gönlümü bilmem affedermiyim

Al beni benden,bedenimi al
Ruhum zaten senin beni benden
Al, al,senin olsun bütün benliğim
Kalbime girdiğinden buyana
Sahip olduğum herşeyi aldın
Varolduğunu sandığım herşeyi

Onu ne kadar özlediğimi,
Çok ihtiyacım olduğunu
Anlatamadım bugün o'na
Herşeyi hiç sayıp yerine koyduğum
Sendin...
Ağlamak istediğimde sebepsiz,

Ey insan çeşidinin eşsiz şehri
Herşeye şahit olan istanbul
Yalanlar,ihanetler,sevgiler sakladın
Yıllardır...sabırla dinlersin...yaşarsın
Bizide içinde yaşatırsın,
Acılarımı,sevgimi anlat o'na

Ben kim olmak istiyorum acaba
Gelip sorsalar hayallerimi anlatacak
Çok şeyim var...Mesela..
Kim olmak istediğimden başlayım
Sen olmak isterdim...Ama nasıl sen?
Çünkü varlığınla nefes alabildiğimi

Sessizde,suskunda olsan
Gönlün konuşur benimle
Karanlık gecelerime aydınlık olur
Kulaklarımdaki o eşsiz güzellikteki
Sesin ve sen
Senle başlar gece karanlığı ve uykularım