Zeynep Çardak Şiirleri - Şair Zeynep Çardak

Kuşlar da birbirlerini yalnız bırakır mı acaba çekilirler mi herkesten uzağa
ya da arşta kanat çırpmaya bile mecalleri kalmadığı olur mu
yoruldukları olur mu kâinattan

Diyorum ki bir seyahat olsa, geri dönüşü olmayan
Birlik dolu diyarlara...

Geceden kaçmaya çalışıyorum
bir âmâ atla

Hani çıktığında bir dağın tepesine tıkanır ya kulakların
Bazen öyle duymamak istiyorum

Hani bir oyunda biri kördür ya
Bazen o ben olmak istiyorum...

Kim, kime kızar, kimden çıkartır acısını?
Kim, neye susar, nerede tutar sancısını?

Akıl ne derece bir dürbün ki görebilir bir başka aklı!

Bir kız görürüm
Usul usul dolaşan sokaklarda
Hep ona ilişir gözlerim
Hep onda kalır aklım
O öyle bakar ki etrafına
Her şeye...

Kısır bir kadın gibi sığ
Bir çöl gibi
Taş gibi
Bu çağ
Akılsız bir baş gibi
Anasız bir evlat gibi

Kuşlar uçuyor, hür değil
Işıklar yanıyor, gece değil
Tahtadan çiçek açıyor, topraktan değil
Ağaçlar meyve veriyor, yaz değil
Yapraklar dökülüyor, baharın sonu değil
İnsanlar susuyor, dilsiz değil

Bir devrim bu
Kendini devirmek
En büyük devrim bu olsa gerek