Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

İnsanların içinde, bulunur hep sevgi,
İnsanın kalbi hastalık, bellidir rengi,
Bir kuyu misali, yüzler gözlerin dengi.
Kaç bakış var, O Yusuf'un bakışı gibi.

Kalpler hasta ise, yanlış bilir doğruyu,

Ey İslam dünyası, zafer hakkındır.
Felek sen ipliksen, iğne çarkındır.
Kafir kim Ey Mümin, akıl farkındır,
Sessiz kalan kula, zafer yakındır.

Herşeyi bilde, gerçeği konuşma,

Hakk bilen kulların, ilim olur yuvası,
Hızır Musa yolda iken birdir duası.
Peygamber Veli'nin, benzer sahi rüyası,
Bini Zahiride, dört bin Ledün dünyası.

Hızır deldi gemi, Musa çattı kaşını,

Hey gidi koca dünya, esiyor rüzgâr derinden,
Bir derdin mi var ey dünya, sesin gelir serinden.
Soğuk vuruyor sırtımdan, ter akar bedenimden
Hadi gel Ey zalim ölüm, sar saracaksan beni.

Uzaklardan duyarım garipleri yetimleri,

Kâfir uşağı feto, şimdi dolan dur.
Bil ki seni hiç kimse kurtarmayacak.
Maksattın belli savaşa ordu kurmak,
Dünyayı sen mi kana bulayacaksın.

Hangi deliktesin biz iyi biliriz,

Ey insan kuldan değil, Allahtan utan kork,
Süslenmiş gidiyor, bu ne hayasız yarab.
Nefisler yıkık virane, elinde şarap,
İnsan bilmez ki? Toprak kimi çağırıyor.

Ölüm yaşlı genç ayırmaz, kalk ölen bebek,

Fani dünya rengine, aldanan insan,
Hak deyip, hakikati hakkıyla bulsan.
Seni yaratan Rabbe, sadık kul olsan,
Zor muydu? adam gibi, insan olsaydın.

İnsanı satar, sırtından vurursun,

İnsanın ağzında, dilinde ateşten kor.
Kimisi ak kimisi kara kimisi mor.
Bana düşman olanı, benden önce sen yor,
Zor Rabbim dünyayı, insanı düzeltmek zor.

Perdem beyaz der, bilmez ki sararmış,