Zehra Yılmaz Şiirleri - Şair Zehra Yılmaz

Garipliğimi yazmak istiyorum
Nasıl garip
Nasıl yalnız
Nasıl bir başıma kalmışlığımı
Ama
O kadar garibim

Bahçedeki güller demet demet oldu
Yarim gideli yüreğim soldu
Kışın gidenler baharda döndü
Benim yarim dönmüyor
Bak kaç zaman oldu

Beni bu sevda
Ardından veda
Değil
Sensizlik bitirecek
Aman sakın
Gelme ha gelme!

Bahar geldi evlerde durulmaz
Bu mevsimde bir güle
Birde sana doyulmaz

Kış gelince sobasız olmaz
Sobalar odunsuz yanmaz

Sana yeni açmış
Bir menekşe gönderiyorum
Yanındada bir mendil
O menekşe öyle mor ki
Rengini yüreğime açtığın yaradan almış
O mendil ki

Ya aşkı layık görmedim kendime
Ya aşk layık olmadı bana

Sıramı bekledim sevmek için
Sevgisiz aşk kuyrukların da

İşte şurada şu sokakta
Buluştuk seninle
Birilerine sorarak buldun
Tarif ettiğim sokağı
Beklediğim ağacın altından
Bakarken uzaktan

Mutluluğu en çok ben hak ettim.
Çünkü onu uzaktan en çok ben seyrettim.
Çocuk oldum kimi zaman kimsesiz,
Bacası tüten sıcak evleri seyrettim.
Tren oldum, kimi zaman,
Vagonum da sessiz çığlıkları seyrettim.

Siyah saç siyah kaş siyah kirpik
İçinde bir yeşillik
Ve bakışları göğe sarkan gözler
Nemli, buğulu
Başı dik, alnı ak
Saf bir beyazlık temiz yüzünde

Gözlerin ve sözlerindi
Senden kalan ilk hatıram
Hafızamdan silinmeyen
Ve silinmeyecek olan.
Çay karası gözlerin,
Bal tadında sözlerin,