Zehir susmak Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

zehir susmak

kanımın parçası,
gözlerin denizin kapısı,
temelli yüzüme kapanan.
gözlerin nefretten daha keskin
hiç bir bıçak yarışamaz bakışlarınla
her duygum kesik kesik..
gözlerin nefesimi açan yerin
göğsümü genişleten,
bu denlimi zemheri zehirin
zehir zehir susuyorum yeşile..
dertlerimi eşeleyen gözlerin,
ayrılığı uykusundan uyandıran..
gözlerin şarap içtiğim yerin,
yanmış susuzluğum..
toprağın kanı iken şimdi kan çanağı.
nar ağacı gözlerin,
damla damla nar taneleri akan,
kan kan susarım kızıla..
içi karma karışık gözlerin
mitinglerden yorgun düşmüş
bir meydandır gözbebeklerin..
gözlerin harebe hatıralarım,
hatırlamak istememe halim.
uzun uzun susarım bir geçmişe..
su sesi gözlerin
nefesini duysam ayaklanırım yeşile.
şimdi içime ağlamak getiren yerin.
artık insandan boşalmış
tenha tenha susarım bir boşluğa..
göğü cam gibi kıran gözlerin,
ekmek, su azizliğin,
bulutların akarsuya döndüğü yerin
her türden rüzgarın estiği,
bulut bulut susarım bir griye..
çalışan terlemiş insanların görkemi gözlerin
en güzel gülen yerin
aniden kederlenen garipliğin
dünyaya küsen halin
insanı su gibi kırıverenliğin
damla damla susarım alında tere..
gözlerin, nasıl sevdim gözlerin
ağızla aranıp öpülen yerin,
dayamış sırtını yalnızlığa
deliyor derin derin
çapul çapul susarım bir yırtığa..
eşine gülmeyen göz eşsiz kalır
arasına belce girer,
naçar naçar kalırım bir yasa,
kürek kürek susarım bir mezara.