Zehermar Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

yine ben böyle yitik sevdalar
bir umarsız deniz çığlığı mavisi
çatlamış gün uçurumu günlere
hatıra olmak için yaşayan ben...
ihanetin dolu dizgin günlerinde garipçe
bilirsiniz bazen yaşamak çekilmez olur...
bir dost 'yüzün artık acılarını taşıyamıyor' dedi dün
'ihanetin acısı nasıl taşınır a dost' diyemedim acımdan
oysa yaşadığı için bile güzel bir dirilik olmalı insan yüzü
de zayıfız işte ve yüzümüz aynamızdır...
benim bir de beyoğlu'dur yüzüm
sevdasını taşıyamadı yüreğim
bir reyhana nenruz çabası yüreğim
şimdi türkülerim bile ellerimi bıraktılar...
koca bir yüreği damla damla tükettiler
şiirlerim onda ezgiye dönerdi her dem
mayıs'ın son haftası şimdi kan
nevruz çabam bile olmadı can
kurt düşürmüştü gövdesine
reyhan çürüdü çürüyecekti
vakti geldiğinde önce kendini, ardından
hayatla kurduğu insaniliğini çürütecekti
tastamam öyle de soldu...
adı bile zehermar oldu
kurrban olduğum o iki ahu can göz kirlendi
yüreğim ezgileri birer bıçakça köreldi
kesti uçlarına dokunduğum,koklayıp
hayat bulduğum neyi varsa sol yanında
yıllar sonra sevgililer gününün başını
bekledim diye istiklal'de
sorguladım beyoğlu polis karakolunda,ne güzel
tınmadı, ne berbat
bu ben miyim, heyhat!!