En fazla kendi yalnızlığına yenik düşerdi eskiden. Kafasının içi ruhu gibi değişir dururdu. Yaşamla ölüm arasındaki çizginin ne olduğunu merak etti uzun yıllar. Acıların tetiklediği düşünceler belirledi hep hayatını.Acılar; tanımı en zor şey,sevdiklerini bir,bir yitirdiği yıllar kendini onlarla gömdü toprağa. Her yolculuk kendineydi ve her dönüş hiç bilmediği bir başka acıya.. Bir şehre küstü uzun yıllar,denize küstü. Hiç gitmedi hiç özlemedi hiç sevmedi. İnsan acılarla ölmüyor,yalnızlıktan ölmüyor; sadece ölmeyi istiyor.. Sol kürek kemiğinin ardına bıçak gibi sokulan bir acı diyor,ayrılığı anlatırken. Üç,beş gün önce içini dolduran sevinç nerede şimdi,bilmiyor. Ölümü özleten her şeye aşka yenik düşüyor son zamanlar.
neredesin
hangi
sessizlikte.
sahipsiz bir çocuk gibi dolaşıyor ruhum sokaklarda.
ben
Hızla değişiyor zaman.
Mevsimler garip bir karmaşaya bürünmüş,yapraklar dökülemiyor dallardan. Zamansız çiçekler açıyor; sıcaktan,soğuktan kavruluyor her şey.
Seller can alıyor biz abartmış oluyoruz
Deprem sevdiklerimizle aramıza giriyor biz abartmış oluyoruz
İnsan kirlenmiş
Bebeklerin suçu ne
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!