Zamansızlaşmanın Cesareti

uykusuz gözlerimde anlamlı bakışlar yok
sabah neşeli olduğum günlerin gecesini görmelisin belki
o zaman haklıydın dersiniz bana
bak ben ölüyorum
zaman da ölüyor
ben onu yanımda götürüyorum

kahvelerle ayakta dururken
bedenimin çürüyüşü artık gayri resmi değil
şimdi dönüp bakmam maziye
ya da bir kadının yüzüne

aynaları kıralım ceviz kabukları gibi
hiç doğmamış çocuklara içelim
kaybettiklerimize sevinelim
kazandıklarımıza üzülelim
elim
den
gelen
bu
dur