Zamansız Serenad Şiiri - Özkan Özdoğan

Sık ağaçların arasından
belli belirsiz bir aydınlıkta
görmüştüm solgun ateşini.
Utangaç kıvılcımların
birer ateşböceği gibi
savruluyordu dört yana.
Adımlarım çekingen,
ellerim soğuk,
nefesim yarına yetmeyecek gibi
soluk soluğa geldim yanına.
Avuçlarımda kor yüreğin,
bir su kenarı aradık birlikte;
bazen rüzgar harladı içimizi,
kimi zaman da biz besledik
yok olmaktan korka korka..
Kulağımda dağların,
denizlerin müziği,
gözlerimde hiç bitmeyen
renklerin zamansız dansları.
İleriye attığım her adımda
geriye dönüp bakma isteği,
yine de coşkuyla
koşar adım vardığımız uzaklar.
Kuşlar vardı hep,
başımda dönüp duran
kanatları gökyüzü boyunda.
Sonsuz bir şiir vardı dilimde
kelime kelime yollarımıza dökülen.
Senin tenin bir dalga,
ben sonsuz bir koyda sığıntı;
bazen ben bir fırtına,
sen yakınımda dingin bir uğultu.
Ellerim yandı, ellerim çok kanadı,
içimde sonsuz bir akıntı,
ateşler her yanımı sarsa da,
sevdam hiç kül olmadı.