Zamanın Yükü Şiiri - Basri Erdoğan

Ben eski bir zamandan geliyorum, evlat
Yüreğin terazi, sözün senet olduğu çağdan
Bir selamın ekmek, bir bakışın yoldaş sayıldığı
Alnımda tarih, içimde susmuş bir çığlık var
Gözlerim, görüp de anlatmaktan yorulmuş
Omzumda, insanoğlunun kambur hikâyesi

Bir başka devrin insanıyım ben
İyiliğin ayıp sayılmadığı,
Vicdanın hâlâ diri olduğu bir devrin
Bir mendilde umut saklardık
Bir çayda dostluğu dem
Şimdi ne mendil kaldı ne dost

Gör bak bu zamana, çocuk
Paranın hüküm sürdüğü bir devirdeyiz
İnsan, kendine bile güvenemez olmuş
Çocuklar büyümüş, büyükler küçülmüş
Gülmek bile lüks sayılıyor artık
Kalpler suskun, eller buz gibi soğuk

Gitmeli artık, zaman beni kabul etmiyor
Bir dua bırakıp rüzgâra, çekip gitmeli
Zira bu çağda, insan ararken kendini
En çok da insanlıktan uzaklaşıyor
Ve ben, bu sessiz gürültüde kaybolmak istemiyorum