Zaman Aynası Şiiri - Halil Kumcu

Bütün lisanlar buz kesti,
Yüreğime bir avuç toprak düştü sanki.
Özlemin biriktikçe birikti avuçlarımda,
Bir mezar taşı oldu solumdaki.

Geçip giden yılların yorgunluğu üstümde,
Uzakları çoğaltır, büyüdükçe büyür.
İçimde bir şeyler ölür gün be gün,
Zihnimdeki yaralar süründürür.

Benliğimde bir şeyler var beni çeken,
Yaprak gibi dökülür, çürür vakitsiz.
Bir o yana, bir bu yana savrulan düşler,
Bir o kadar derin, bir o kadar çaresiz.

Yine kalbim sende kaldı,
Bir yaş daha aldın ömürden.
Vurdukça vuran bu çizgiler,
Bu köhne istasyon, bu son tren.

Hayat merdiveninde kaç basamak kaldı ki?
Bu zaman aynasındaki ben, ben değilim.
Ah, bu gözüme takılan yaş, bu dudaktaki gam,
Aynı şarkıyı başa sarar, tekrar tekrar dinlerim.

19 Mart 2022 / Cumartesi / Ankara