Zaman Şiiri - Bülent Ahmet Alp

Tükeniyor zaman...
Değmeden hiçkimseye geçip gideceğim...
Sevgililer geçiyorlar, elele...
Umrunda değil hiç onların...
Yaşamak dediğin nefes alıp vermekmiş...
Özlemsiz, sevgisiz...
Her ağlamamda daha da ölüyorum...
Ne zaman bir düş görsem hep hayatla uyanıyorum...
Herşeyi bıraktım artık...Herşeyi...
Bir tek şu sigarayı bırakamadım...
Herkes beni bıraktı...
Ne ağlayabilecekleri bir omzum,
Ne de tutabilecekleri bir elim kaldı...
Yürek kalmadı artık bende sevecek...
Ağlamayan bir çift gözüm var şimdi...
Yaşayabileceğim bir zaman...
Hep ardımdan beddua edilmiş sanki...
Hiçbirşey eskisi gibi değil ki...
Ne zaman...
Ne yürek...
Ne de ben...
Tıkandı tüm damarlarım...
Tamamlandım artık ben...
Tüm eksik yerlerimi acılarla tamamladılar...
Ilık bir rüzgar döndürüyor başımı...
Bir yaprak usul usul süzülüyor...
Başımın ucundan geçip gidiyor.
Renkleri dökülüyor gökyüzünün...
Neyin habercisi bunlar?
Nereye gidiyor bu insanlar...
İmkansızlıkları varken...
Anlaşılmaz bir kuyudan sesleri geliyor...
Batıyor yine güneş kızıla boyuyor her yanı.
Ölümdür sana yaklaşan...
Batan güneş yarın doğar mı?