Zalim Yıllar Şiiri - Halil Kumcu

Açık yaradan al kan fışkırıyor;
İçimde bir yangın var, sönmez yıllar.
Saatler günlere kayıp gidiyor;
Bir de bakmışım, akıp gitmiş yıllar.

Gözyaşım aynalarla konuşuyor;
Boğazım dilime düğümleniyor.
Cumbalı evde düşler üşütüyor;
Bende açtığın yara geçmez yıllar.

Sar beni, içine çeken bataklık;
Geçmişten kalma efkârım bir kıymık.
Köhne artığı üç beş satır artık;
İki şehir ardında geçen yıllar.

Çocukluğumun birkaç gri tuğlası;
Kemiklerime yayılan sızısı.
Kalbimin üstünde derin ağrısı;
Gözüme yaş bırakır, silmez yıllar.

Sararıp solan gülkurusu gibi;
Susamış suların akışı gibi.
Kaderine razı bir kurban gibi;
Alıp da götürse, hepsini yıllar.

Dünüm yok ki, yarınım ise bir sır;
Ser verip vermedim ardından bir sır.
Harflerin yüzüne gizlenmiş bir sır;
Bir bir uçup giden vefasız yıllar.

Yaşlılık çalacak bir gün kapımı;
Nihayet araladı aşk sevdamı.
Hiç sormuyor postacı, hiç hatrımı;
İkimizden çok şey götürdü yıllar.

Hüzünle dolu tüm düşlerim kanar;
Her birisi bir hatırada sızlar.
Ciğerim ah çeker, bağrımı dağlar;
Elimden uçup giden fani yıllar.

Yorgun akşamlarda söylediğimiz;
Birbirine dokunan sözlerimiz.
Dalı kırık dökük özlemlerimiz;
Küf yığını, aşkı kül etti yıllar.

Banane âlem öyle, böyle demiş;
Biri kesmiş, öteki garip yemiş.
Bak, gökyüzü ağlarken, Kumcu bezmiş;
Ömrümden ömür çalan zalim yıllar.

7 Ekim 2024 / Pazartesi / Ankara