Yok, bu defa ardından koşmayacağım senin,
Avuçlarımın arasındaki solmuş gülün, dikenleri yaksada canımı.
İçimde kasırgalar kopsada, bedenim sonsuz derinliklerde kaybolsada,
Alev alev yansada yüreğim, gözyaşlarım sel olsada bu defa değil.
Beni anlamanı umardım senden, ama nafile sen hiç değişmeyeceksin değilmi?
Bu dünyaya bencillik ile geldin kimsesizlik ile gideceksin
Kimsesizliğin bağrında büyüdüm ben,
yanımda dost bildiğim kimsem yoktu
benden başka,
ne dost edindim ne kimseye güvendim,
bu hayatı nasıl yaşadım soranda olmadı.
Gün geldi aç kaldım gün geldi açıkta kaldım
Bu sensiz akşamda martıların karanlıklar içerisinde attığı çığlıkları dinliyorum,
Yakınımda limandan yeni demir almış Kadıköy vapuru kalkıyor,
Gözümde biriken birkaç damla yaşta sen varsın,
Acı içinde çalarken geminin sireni ani bir şekilde irkilip kendime geliyorum,
Avuçlarımın arasında buruşmuş bir parça kağıt senden bana son kalan
Ve gözümün önünde canlandırdığım yaşanan onca anı.
Adını koyamadığım bir sevgiyi besliyorum içimde sana karşı,özlemlerimi barındırıyorum içimde, dayanılmaz acılara katlanıyorum her gece. Gözlerimden yaşlar süzülür ama sana bunu belli etmiyorum. düşüncelerimi anlatmak istediğimde sana boğazım düğümlenir konuşamam. Yüzüne bakmak istediğimde bakamam vazgeçemem diye korkarım. Üzüldüğün zamanlarda bilirmisin? seninle birlikte üzüldüğümü seninle ağladığımı belki de sende farkındasın herşeyin, belki aynı duyguları sende yaşıyorsun kimbilir? ne fırtınalar kopuyordur içinde, Kaç gecen uykusuz geçmiştir kimbilir ve belki sende beni, benim seni beklediğim gibi bekliyorsundur. Gün güneşle bir olup alır ya geceden karanlığı, aydınlatır ya günümüzü ısıtır ya içimizi sende öyle aldın karanlığımı içimden ve sende güneşimsin ısıtıyorsun her gün an ve an beni.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!