Zafer Şık Şiirleri - Şair Zafer Şık

Vatanımda, olmadı sensiz leyâlin fecri,
Uğrunda ölenlerin ancak cennettir ecri.

Aşk kırmızısı kanlar döküldü yollarında,
Muâsır medeniyet şuûrunun altında!

Firuze… taşların aşiyan yüzü
Tenimle canciğer, sılama düşman
Aydınlıkta üşür divane mevsim
Gelgitler kuşağı altında zaman
Firuze… taşların aşiyan yüzü.

Rahmet yağıyor sende bu efkâr ne Firûze?
Sînemdeki hâr sönmedi sönmez de Firûze!

Bak gök mavi ummân mavi gülyüzlü terâne
Dünyâda yetim kim, kime kalmış ki bu hâne.

Ben ölmek için doğmadım,
her gece yürüyüşümde
bir yıldız kayar gökten,
ama hiç dilek tutmadım,
kehribar tesbih misal hep yıldızlar saydım
yalnızlıktan kaçıp ayın mehtabında dolaştım,

Leylâ; iki “lâm”, iki “ye”
Leylâlar gider
Mevlâ kalır geriye!

İnsân sevmeyince ölür Firûze
Bir kalp yetmiş kâbe, kırarız neden?

Ben yabancı
Söylesene hancı
Bu kaçıncı sabahtır kalmışlığım burada
Bu handa sadece ben mi yabancı

Bizim ellerden yine mi gelen yok

Vedâ ediyorum bu akşam beyâz kâğıtlara
başucumda bir okka siyâh mürekkeb
beraberinde kesik uçlu dividim
satırlarımın arasına son defâ
âlfâbemden kadîm bir harfi daha düşürüyorum
üşüyen ve boynu bükük ‘mim’in

Ben hiç büyümedim anne
gözlerim büyüdü, çizgilerim büyüdü
melekler sağanak sağanak inerken bahçemize
ellerim büyüdü
ellerim ve hayâllerim…

Hâlâ senin yetimliğin düşer payıma
Hâlâ senin öksüzlüğün gelip oturur
En onmaz bir yanıma.

Sensiz üşüdüm dehlizlerinde zamanın
Gülen yüzlerin ruhları mahkum

Bir damla düşer toprağa bak hâresi güldür
Pervâne döner harda fakat, çâresi güldür!

Bülbül, sana yâr olmak için nârlara düştü
Dâim yakışan hep sana, bir kırmızı güldür.