Zafer Şık Şiirleri - Şair Zafer Şık

Zamanla geçmişi özlüyorum
biraz çocuk olmayı
biraz affedilmeyi

Sus şimdi! Konuşsun medenî hayat,
Dokunma hüznüme ey kara bahtım
Zamanla büyürmüş özlemler kat kat,
Kavgaya girmeden yıkıldı tahtım
Sus şimdi! Konuşsun medenî hayat.

Ateşi ancak gözyaşları ıslatır
ama yine de gülmeyi dene/sen
aynalara yansımayan yüzümle
posta güvercinlerini salıverdim bu şehre
ben siyahın celladıyım, mavinin kaçkını
Züleyha'dan payıma kalan

çöllerde sımsıcak hayâller
yüzümüz gelişinle taçlanmıştı
ve gidişinle başlamıştı gece...

yüzyıllar geçti üzerinden
çağlar, çarpıntılar, çırpıntılar geçti

Elif


I hlamur ağacının altında hafîf bir rüzgâr
/ birimiz zikir hâlinde
/ birimiz seyir âleminde

Fe

Yazarsam, sana yakışsın istedim!

Kıskanmasın kırmızı seni
ne Leylâ, ne Aslı, ne Şirin

Çocukluğumuzu özledim Ziba
Senden gelen acıları, eylülü
Beraber tükettiğimiz geceleri özledim Ziba.

Bir yanım Hâbil, bir yanım Kâbil
Ben sadece kendimin kâtiliyim

I
rüzgârın akıntısındayım
bütün deniz fenerlerinin uzağında…
adımlarım öyle ürkek, öyle miskin ve sefil
denizler köpürüyor hâlâ

Sen gittin, hazan düştü bahçemize
Sen gittin, tarumar oldu her şey
Sen gittin, geriye doyumsuz bir aşk bıraktın bize.

Sevgili!
önce kum deryalarına düştük sonra serâba

Dokunsam çoğalır sızılarım
Ellerim kan revan
Ve bir deprem öncesi telaş içindeyim
Susmak istemiyorum
Viran olmuş zamanların sevdasıyla
Haramiler uğradı bu şehre