Yüzyıllardır Yaşıyoruz da Ölemiyoruz Gibi

Avam acılar çekmeyiz biz
Saf kan aristokrat acıları var içimde
Kimsenin gözlerine şiir yazmayı bilmem mesela
Bilmem bir mektuba saklanmış gizli iltifatları
Bir nefes daha versem eskiyecek bir yüzyıl daha
Anlatabiliyor muyum yalnızlığımı?
Bu çağa geç kalmışken
Gelecek güne uyanmayı beklemeden
Geçiriyorum geceleri.
Her gün biraz daha karartan gözaltlarımı
Yaşanamamışlıklar biriktiriyorum yani.

Gerçek gözyaşıyla bir hastane odasında tanıştım
İçine içine akan insanın
Dıştan sadece bir damla
Yaşlı adamlar gömüyorum içime
Bir kez daha görebilmek için
Feda edilebilecek tüm duygularla duruyorum
Burada.
Insan ne kadar acıya dayabilirin resmini isterlerse
Vereceğim o anın portresini
Bağıra bağıra anlatacak bir nedenim var nasılsa

Basit zevklerden uzağız biz
Tüm batıl inançlara inada
Kara bir kedi okşarım kucağımda
Yaşlı adamları uğurladık nasılsa
Ölmek için ne kadar erkense o kadar geç
Kaldığımız yerden acımaya
Kanayan yara pıhtılaşır sonunda
Bize öğretilen öğrenmememiz gerektiğiyse
Aristokrat zevkleri
Ekmekten daha aşağıdaysa pasta
Bir burjuva acısı gibi işleriz kitaplarda.

Değişen sadece isimler olduysa
Fransızlar da boşuna kapital de
Ve yaşlı adamlar uğurluyorsak ısrarla
Yüzyıllardır ölemiyoruz da yaşıyoruz gibi.
Bir derviş kadar sus anılarımda.