Yüzsüz Misafir Şiiri - Necati Ocakcı

Misafirin böylesi, dostlar düşman başına
Beklenmedik zamanda, burnumuzda bittiler
Yıllar yılı baktılar, gözümüzün yaşına
Ne arsız adamlarmış, bize neler ettiler.

Akrabalık bağıyla, hanemize geldiler
Güya bizden görünüp, bağrımızı deldiler
Yardım edelim dedik, bizi keriz bildiler
Ne alırsan kâr demek, davasını güttüler.

Üç beş günlük kalsalar, elbette ağırlardık
Gelenek görenektir, su döküp uğurlardık
Onlar bülbül oldu biz, körlerle sağırlardık
Feryadı figanların, üzerine yattılar.

Yüzleri gülmüyordu, adeta bir kömürdü
Bizden çalınan ise, bizden giden ömürdü
İliğimize kadar, sömürdükçe sömürdü
Bırakmamak üzere, yakamızdan tuttular.

Bunlar yetmezmiş gibi, misafir çağırdılar
Ev yolgeçen hanıydı, üstelik bağırdılar
Gitmek mevzubahisse, oldukça ağırdılar
Evde eşya namına, ne var ne yok sattılar.

Halimiz orta sınıf, dağ dayanmaz hazıra
Allah -peygamber derken, muhtaç olduk Hızır’a
Onların sayesinde, hasret kaldık huzura
Altımızı oydular, diken gibi battılar.

Necati’yim bir daha, acımayı kaldırdım
Tımarhanelik oldum, sağa sola saldırdım
Acı dolu şerbeti, kadehime doldurdum
Damak tadı kalmadı, süte hile kattılar.

Necati OCAKCI
12.05.2023
ANTALYA