Yüzsüz İnsanlar Göreceğiz

Yüzsüz insanlar göreceğiz,
Etrafımızı sinsice sardıklarında.
Homurtularından fark edeceğiz onları,
Uğultulu sesleriyle.
Yüzleri fark edilmeyecek,
Yaptıkları da bilinmeyecek.
İçimiz acıyacak bir anda,
Canımız yanacak yaptıklarıyla.
Hayretle baka kalacağız ardından,
Göremeyeceğiz yüzlerinin,
Aydınlıktan karanlığa doğru gittiklerini,
Baka kalacağız.
İhtimal bile vermeden yaptıklarına,
Uğultuları kalacak kulaklarımızda.
Uçurum kenarındaki sisler gibi,
Can evimizden vurduklarında.
Kanımızı hissedeceğiz,
Sırtımızdan akışında.
Hayretle açılacak gözlerimiz,
Avuçlarımız soğuyacak.
Terler damlayacak,
Alnımızın ortasından.
Yüzlerini bile göremeyeceğiz,
Ardımızdan, vuranların.
Nefeslerinin soğukluğu gelecek,
Kulak arkalarımızda ki terlerimize.
Yüzsüz insanlardır bileceğiz,
Bakamadan yüzlerine.
Gözlerimizdeki donukluğu,
Sesimizin kısıklığı,
Dengemizin yitikliği de,
Çıktığında ortaya.
Güneşin ışıkları kalacak ardımızda,
Aydınlanamayacak yüzleri.
Vuranın kim olduğunu da bilmeden,
Sadece hissedeceğiz yabancı olmadığını.
Uğultusundan tanıyacağız,
Sinsice gülmesini duyacağız içimizde,
Yaban değildir,
Yabancı değildir onlar.
En güvendiğimiz,
Sırtımızı döndüğümüzdür o.
Teslimiyetimizi kullanmıştır,
Vurmuştur bizi sırtımızdan.
Yüzünü bile görmeden,
Yüzsüzlerden biridir o.
Karanlık yüzlülerden
Biridir o.
Bir gün ışıkta kalacaklar,
Aydınlanacak yüzleri.
Ortaya çıkacaklar elbet,
Önlerinde ışık oldukça.
Muhakkak ki yüzleri,çıkacak ortaya,
Karanlık benlikleriyle.