Yüzerken Şiiri - Fuat Eriçok

morcivert sulara her dalışımda
kollarım bacaklarım bağımsızlaşır benden
ağırlıktan azade yerçekimsiz kalışımda
bilmem ki ben mi onları taşırım
onlar mı beni?

ağzımda tuzlu bir burukluk
tüm kadınların ortak rahmi sarıp sarmalayan
eşsiz bir okşanma duygusu bedende
ben mi denizin içindeyim
yoksa deniz mi bende?

hızla batacak gibiyim verince nefes
ve her geri alışımda güvenle yüzeyde
iğrenç hiyerarji sıfırlanmış ne güzel
yüzen herkes istisnasız aynı düzeyde
düşüncesi öyle ya da böyle farketmez
yeter ki kopmamış olsun bedenden
bütün kafalar ne daha yüksek
ne de aşağı benden

(18 aralık ’06)