Yüz Yüze Şiiri - Cem Seyfeli

Şimdi yaşanan zamandır zaman
Değer katan hayatlarımıza
Bir şeyler götüren hayatlarımızdan
Ben gördüm zamanı
Akreple yelkovanın açısal kovalamacasında
Belki bir kadın soyunmaktaydı perdeleri çekmiş
Aynanın karşısında kimbilir vücuduna bile bakmadan
Bir adam kravatını düzeltiyordu belki perdeleri çekmiş
Aynanın karşısında kimbilir gömleksizliğini bile bilmeden
Belki bir çocuk avaz avaz ağlıyordu aynanın karşısında
Perdeyi çekmeye gücü yetmediğinden
Oysa biz ayna sahteliğinden başkacayız
Bambaşkadır yüz yüze olan sevincimiz
Ve bizdeki yüz yüze sevincimiz ve biz biz

Dün açan çiçekler vardı
Yollarda parklarda Ankaranın en ücra noktalarında
Açan çiçekler
Sen de gördün açan çiçekleri dün
Belki bir kadın yürüyordu
Kaldırım taşlarını sayarak
- Öyle canım iş olsun diye boşluktan işte -
Kimbilir açan çiçekleri hiç fark etmeden
Bir adam geziniyordu parklarda
Öylesine değil ama bekçi kılıklı gözleriyle
Kimbilir unutmuştu çiçekleri sulamayı bile erkenden
Belki bir çocuk görmemezlikten geliyordu masuscuktan
Ankaranın en ücra noktalarında açan çiçekleri
Kimbilir kendisi de kendince açan bir çiçekti dünyaya
Görmemezlikten geliyordu büyüklerine sitemden
Ve en ücra noktalara götürülmemezlikten
Oysa dün gördük seninle açan çiçekleri
Bir odada baş başa bardakların dudak izli yerlerinde
İzmaritlerinde sönen sigaraların
Bu günde sözcüklerde açan çiçekler
Yine açacak çiçekler yarın
Diledikçe biz yüz yüzeyken

Ben gördüm sen de gördün yüz yüzeliği
Bir kere de olsa
- Herkese kısmetmidir bilmem –
Ama kaçmakta sahtesi insanın yüz yüzelikten yüzbin kere
Yüz yüze kalıncaya dek ecelle kaçmaktan yana kaçmaktan
Kimbilir ölüm belkide insanı sahtelikten kurtaran

24.09.1987 (13.07.2008)