Yuvasını unutanlar Şiiri - Seyrani Göl

Bir zamanlar
gölgeme sığınan sesler vardı
şimdi duvar,
yalnızlığın çırpındığı sabahların tanığı.

O yuva,
şimdi sadece bir çerçeve,
kanatlar sustu,
umutlar kırık.

Belki de çığlıkları
bir anı kadar ağır,
bir hiçliğin derinliklerinde.

Sormadım onlara,
neden gittiniz diye;
ama gece rüzgârı fısıldadı kulağıma:
“Bazı kuşlar
yuvasını unutacak kadar yükseğe uçar,
gökyüzü çağırdığında.”
S.GÖL