Yusuf Kıssası Şiiri - Adnan Durmaz

YUSUF KISSASI

'Kaybolan Yusuf döner gelir Kenan'a;
Üzülme.
Bir gün döner hüzünler kulübesi gül bahçesine;
Üzülme.”
HAFIZ

Hüzün harmanıyım
Ayrılık ummanı
Gözlerinden derin kuyu var mı zeliha
Bin yıldır düşmedeyim derinliğine ey aşk ki sen
Yusufum
Sevdalar divanıyım
Aşk ki bitmezmiş ölümle bildim
Yusufum
Yandıkça güldüm
Bekleyişin özleyişin en kadim mihmanıyım
Yokluğundan derin kuyu var mı zeliha

Ben hep gözlerinden düşmeğe sevdalıydım
Öğrendim ki ihanet ve kötülük fırtına olsa
Kim bilir sana savurur beni belki de
Kuyular büyürdü pür bulut keserdi ortalık
Kuyular sonsuza uzardı kuşlar sağanak
Sen güldüğün zaman ey sultan-ı aşk

Bin yıldır beni anlattı şehrin dilencileri
Kuytu bir yer bulunca karanlık baskın verdiği zaman
Kavi suskunluklarının altında
Zehirli bir hançer gibi zamana sakladılar kalbimin türküsünü
Bin yıldır dilenci gözlerine döndü hayalim tüm sokaklarda
Tüm yağmurlarda yağmur bendim
Ben senin gülüşünün
Kadim dilencisiyim
Gülüşünden güzel yaşamak var mı zeliha

Kavimler geçti-kavimler göçtü harap tavanlı göklerin altından
Ben hep o yalın ayaklı yolcuyum yüreği gül açanda
Bütün hasretlerin kuyularında
Ben yalnız senin gülüşünün dilencisiydim
Bütün kuyuları gözlerin bilen
Çün yokluğun okyanusların susuz çukuru
Kalbimin dizeleriyle doldurmayı öğrendim kanla örülmüş uçurumları
Kalbimi acıyla arındırdım ki
Sen geldiğin zaman
En temiz haline otur tahtının
Kulun oldum senin ey aşk tüm zamanlarda
Secde ettim her solukta acına
Sen beni peygamber kıldın
Kalbinden daha büyük makam var mı zeliha