Dünyaya gözlerimi açtığımda
Etrafımda gülenler vardı.
O gün içlerinden yalnızca
Annemi tanımıştım.
Aldığım ilk nefesle
Aldığım nefesim, baktığım gözümsün,
Sen benim ömrümün açan gülüsün,
Yıllarca yolunu bekleyip durduğum,
Gönlüme ilmik ilmik ördüğümsün.
İçimden dışıma yansıyan özümsün,
Karanlık geceler ışığa hasret.
Kurumuş topraklar yağmura hasret.
Hapiste mahkumlar umuda hasret.
Ayrılık ateşi sönecek elbet,
Kavuşacağız bir gün, yarim sabret.
Gözümü açtığım köyüme
Hasretim bunca zamandır.
Memleket bildiğim şehire
Hasretim bunca zamandır.
İlk huzur bulduğum kucaga,
Anadolunun uzak köylerinde yaşayan,
Gariban, sıradan bir ailenin,
İki numaralı çocuğuydu.
Yoksulluk artık canlarına tak etmişti…
Babası ailesini geçindirmek için
Irgatlık ediyor,
Kuşlar her mevsim göç ediyor,
Başka başka diyarlara.
İnsanoğlunun hayatıda
Benziyor biraz kuşlara.
Ana, baba, kardeşleri
Uyu, Nihan Eslem, uyu,
Tenha gecelerde büyü,
Tatlı rüyalar gör yavrum,
Cennet bahçesinde yürü.
Günahsızsın melek gibi,
Işığın olmadığı zifiri karanlıkta,
Çevreni aydınlatabiliyor musun?
Şerefsizliğin kol gezdiği bu ortamda,
Namusunu koruyabiliyor musun?
Gözyaşlarını yüreğinin dibine gömüp,
Nuh (a.s) gibi ömrün olsa,
Karun kadar malın,
Ölüm gelecek başa,
Kaçamayacaksın...
Nerde tükettin ömrü,
ilk kurşun susturdu bütün çığlıkları
korku saldı düşmanın göğsüne
şahlandı topyekûn bir millet
kanat çırptı umuda
ve umutlar dalga dalga yeşerip
bir bir dönüşürken hürriyete
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!