Yürüyüş Şiiri - Şahin Aydın Kızıldağ

Gökkuşağında kayan bir bir yağmur damlası, denizde esen deli bir rüzgar gibi her şeyi içine alarak yürüyordu, batmaya yüz tutmuş güneşe doğru.
Güneş bile Onun kara delikler gibi yıldızları yutan sonsuzluk kapısı gözlerinden kendini alamamış ve ona doğru çekilmeye başlamıştı.
O sadece yürüyordu!
Attığı her adım dünyaya sanki kalp masajı yapıyor ve onu diriltiyordu.
Nefes aldığında, sanki bedeni değil de evreni nefes alıyordu.
Onun yürüyüşü Aşk'tı.
Aşk onun adımlarında tohumlarını serpiyordu dünyaya.
Gözlerinden firar eden bir damla, toprağa düştüğünde bahar geliyordu.
Konuşmaya başladığında her şey ona kulak kesiliyor, her kelimesi yıldızlar gibi ışıldayarak evrenin bir başka köşesine yayılıyordu.
O sadece yürüyordu!
Ama yürüyen sadece O değildi...
Aynı anda tüm evren de Ona yürür ve Onda yürürdü.
Çünkü Onun yürüyüşü Hayat'tı ve Hayat Onu adım adım takip ediyordu...