Yürüyüş Şiiri - Selcan Göçmen

Yeşil elbisesini henüz giymiş ağacın gölgesine sığındı. Gözlerini sonsuz ve berrak maviliklere dikti. Uzun zamandır bu iki kapılı handa yollar yürünmez, mekanlar barınılmaz olmuştu. İçinden kopan bir çığlık: “ Sana geliyorum, beni kabul et. Gönderme geri…” dercesine dudaklarına kondu.
Gözlerini sonsuz mavilikleri bir daha görmemek üzere sıkıca kapadı. Ötelerden gelen ezan sesi kulaklarından tüm hücrelerine doldu. Solukları yavaşladı,yüzü dinginleşti.Duası kabul olmuştu.Artık o ‘en büyük,en emin,en sevgili olana…Rabbe yürümüştü.’