Yurtsuz yuvasız Şiiri - İlyas Kaplan

nedense böylesine soğuk bir gecede
etrafımda uçuşur kar tanecikleri
geceleri kendimi mutsuz hissettiğim zamanlar
kar taneciklerinin uçuşmasını izlerim
ayakkabı gıcırtılarının o sert hışırtısı duyulur
üzerlerinde gezinirim sessizce parmak uçlarımla
onlara sessiz olacağıma dair söz vermiştim

evsiz, barksız, yurtsuz yuvasız
kıyametler koparırım kaç sura üfleyerek
sırat olurum kıldan ince kılıçtan keskin
tanyeri ağarıncaya sabaha varıncaya dek
sokağın en kuytu köşesinde
günahlar diz boyu
makbul günahlar bunlar
halının altına süpürülmüş
yasaklarım kuma gömülü
ucunda cehennem

yalnızım ve de mutsuzum
her akşam olduğu gibi,
oturmuş sokak lambasının ışığında
yaşlar gözlerimden öylece akar durur
bu kadar çok gözyaşım olabileceğini düşünemezdim

kendimi formüllerin içine hapsederim
nefsimin doğal bir işlevi ,ruhum acı çeker
o her gün rastlanılan insanlara benzemem
pusuya yatmış öyle sokaklarda
yeraltı dünyasının bazı kötü alışkanlıklarına müptela

hala kaçmak istediğim şeylerden
hani, herkesin kaçtığı bir şey vardır ya
kaçmaya çalıştığım halde
olduğum yerdeyim

ayakkabı bağlarım yerlerde sürünerek
peşi sıra sürükleniyorum
çok sonra iç çekerek
başıboş boş caddeyi adımlarım
bir tek kişi bile tanımıyorum buralarda
kendimi kötü hissettiğim zamanlar
elimi tutup beni teselli edecek birini
buralarda yaşam böyle
değil bir insan,
bir hayvan bile yaşayamaz

redfer