Masalsız Kız Düşleri Şiiri - Tahsin Özmen

-Bazı babaların kızlarıyla tek aktivitesi,
Ya giyeceği ceketi tutturmaktan,
Ya da yiyeceği yemeği yaptırmaktan ibaretttir.-

Duyguları paramparça, kanatları acı içinde, hayal aleminde,
Bir kere dahi baba masalıyla uyutulmamış,
küçük bir kız çocuğuydum ben.
Yine de, kendi kendimi koynuma alır,
kocaman kocaman hayaller kurardım.
Belki babam okşar diye sürekli saçlarımı tarardım.
Dışları gibi içleri de güzel olsun diye
bebeklerime makyaj malzemesi yedirir, entarimdeki gülleri sulardım.

Hiç baba sevgisi tatmadım,
Çocukluğumu benden söküp alan tokatlar dışında, hiç baba eli tutmadım.
Hayali bir babam vardı,
Ne zaman gök gürlese, onun kucağına atlar boynuna dolanırdım.
Babam bana sarılırsa, içimden kelebek sürüleri havalanacak sanırdım.

Gözyaşlarımı kendim silerdim,
Uyku sorunumu, kendi kendime masallar anlatarak çözerdim.
Hiç sevmezdim ağaçlara bıçak, kuşlara sapan çeken çocukları,
Kağıtlara, dalları kuş dolu ağaç resimleri çizerdim.
Kendimle yemeğe çıkar, kendimle gezerdim.

Hem aklımı hem bedenimi üşütmüşlüğüm çoktu.
Çünkü hep üstü açık yatardım ölümü giyinmiş annemi göreyim diye,
Bilirdim ki annem üstümü örtmeden hiç yatmazdı.
En çok babasız çocukları vurduğu için, gece ve karanlık yoktu hayal dünyamda,
Altın sarısı saçlarıyla masalcı bir babaydı benim için güneş, hiç batmazdı.
Çocuklara pamuk şekeri yapardım yere indirip bütün bulutları, güneşi bulutlar kapatmazdı.

Gökleri gezdirirdi melekler;
Güneş’in ikizleriymiş Dünya ve Ay,
ölenlerin ruhlarıymış yıldızlar.
Annem doğurmamış melekleri,
bir gece olsun babalarından masal dinleyememiş kızlarmış onlar.

1999

* Düşünmek Yaşamın Pasını Silmektir, Karina Yayınevi, Ank, 2018