Yüreğimle Başbaşa Şiiri - Burcu Gürol

Yine karanlık yollarda her sokak başında bir lamba bulma ümidiyle yürüyorum.
Ben kaldırımların oldum, kaldırımlar benim oldu.
Gözlerim hep köşe başlarındaki ışıklarda..
Gözlerim hep ışıl ışıl göz kırpan yıldızlarda. O ulaşılması zor olanda...
Dökülse yerlere yıldızlar birer birer.
Toplayıversem, doldursam ceplerime hepsini....
Ulaşılmazlar hep beni sevdi. Ömür boyu koşturmak için peşinden.
Hüzün, hayal kırıklıkları hiç bırakmadı yakamı. Her zaman ağlattı.
Acıyı, mutsuzluğu, yalnızlığı atamadım üstümden, yoldaş ettim kendime,
Daha kötüsüne alışsın diye yüreğim. Alışır mı onu da bilmiyorum...
Ah yüreğim çok yıprandın, yoruldun. Acı çektin çoğu zaman yok yere...
Hep birşeyler aradın hayatında. Çok istedin...
Kaybettiğin o güzel yılları ve kendini hiç düşünmeden.
Bir heyecan, bir değişiklik, bir güzellik aradın. Ama bir türlü bulamadın...
Kaç kalp kazandın? Kaç kalbe girdin? Kaçı kalbine girebildi?
Hiç düşündün mü?
Bazı şeyler yaşanmadan anlaşılmıyor işte!
Yaşarsın severek, isteyerek adım attığın başlangıçları, sonunun az çok tahmin edersin
Hiç kimseye söylemeden içindeki fırtınaları
Öldürürsün kendini, boğulursun acılarınla
'Bir canım var feda etsem, sevdamı bilemezsin,
Bir derdim var anlatsam, önünü göremezsin' diyor ya hani...
Hep arkasından koşulan, istediğine hiç ulaşamayan bir kalp acısı olmak... Çok zor...
Ne kadar haklıymışsın yüreğim; ' Güvenme' derken...
'Aldanma o sahte samimiyetlere' derken ne kadar da doğru söylüyormuşsun...
Yüreğim sızlıyor. Tarifi mümkün olmayan bir acı çekiyorum.
Mutsuz ve çaresizce gidip geliyorum uçurumun kenarına..
Arkama dönüp baktığımda ise gördüğüm; ulaşılamamış bir yığın arzu ve hedef...
Boğazıma takılıp kalan bir yumruk oldu bunalımlarım.
Saplandı kalbime bir bıçak.
Kanayan yaralarım, doldukça yüreğimin en derin çukurlarına, çırpınıp duruyorum kurtulmak için.. Ama ne fayda...
Yaşamak için yaşıyorum ne zamandır.
Öylesine yiyip içiyorum. Öylesine uyuyorum...Herşey işte öylesine...
Hayattan çok beklentim var ama umudum yok. Yitirmediğim bir o vardı, onu da...
Anlamını artık tamamen unuttuğum mutluluk ne demekti?
Nasıl bulunur bu mutluluk? Nasıl elde edilir?
Çekemiyorum artık bu yükü ağır geliyor. Bir el uzansa mutluluk diyarından.
Bana binbir renkte çiçekler getirse ne olur sanki!
Kendimden, bunalımlarından bıktım...
Yetmiyor artık küçük, sahte gülücükler
Yetmiyor....
Mutlu olmak istiyorum......