Yüreğimin Konstantinopolisi

Haykırsam, duyabilir misin sana sesimi?
Ağlasam, görebilir misin gözyaşlarımı?
Ben hücre hücre sen olmuşken,
Bulabilir misin bende kendini?
Söyle, gri yüreğimin pembe sevdası…

Aşk yolunda yalın ayak koştuğum sevdam,
Şimdi ay ışığını gözlerine,
Rüzgârın serinliğini yüreğine,
Ve ipeklerin yumuşaklığını tenine istiyorum.

Hayalini dokuyorum yıldızlara,
Adını fısıldıyorum rüzgâra.
Uzanıyorum ellerimle yokluğunun boşluğuna,
Senin için var olan bu ruh, yine sana kavuşma telaşında.

Söylesene, sesleniyor mu kalbin kalbime?
Tutuyor mu ellerim ellerini, hayal bile olsa?
Yoksa yalnız ben mi yükleniyorum bu sevdayı omuzlarıma,
Bir ben mi yaşıyorum griye boyanmış pembe masalı?

Hadi, bırak gururu;
Bir iz, bir işaret yolla uzaklardan,
Bir bakış, bir gülümseme, belki de bir dokunuş…
Gri gökyüzüne bir güneş gibi doğ,
Tıpkı yüreğime doğduğun gibi.

Gölgemde bile seni hissedeyim;
Hadi, kirpik uçlarından aşkı yudumladığım sevdam,
Yüreğimin Konstantinopolisi,
Güneşim ol, doğ günüme…
15.11.2024 15:44